เนื้อหาและสัจจะธรรมที่เข้าใจถึง ศิลปะ
ผมเลือกที่จะทำศิลปะหรือในกระบวนการสร้างสรรค์เพราะว่ามันเป็นแบบฝึกหัดหรือในแบบทดลองที่ตัวผมเองนั้นถนัดผมไม่ได้มองว่าศิลปะมันคือการพยายามที่จะสร้างอะไรขึ้นมาแปลกใหม่แต่ของผมนั้นผมใช้ทุกกระบวนการในการถ่ายทอดหรือเรียนรู้เพื่อที่จะเข้าใจเนื้อหาหรือ สัจจะ ที่มันอยู่เบี้ยงหลัง อยู่ คำว่าอยู่นั้น
มันจะต้องมีความหมายแต่ผมเองก้ยังไม่รู้ว่าตัวผมเองนั้นจะอยู่ไปเพื่ออะไรกระทั้งผมได้รู้ศึกว่าไม่ต้องไปคิดถึงมันแล้วแต่ก็ต้องอยู่มันไปแบนี้แหล่ะทำให้มันดีที่สุดอะไรที่เข้ามาองค์ความรู้ที่มีมากับประสบการณ์นี้ก็ใช้มันให้ดีที่สุดก็กลับไปใช้สัญชาตญาณเหมือนเดิมก็คือว่าสัญชาตญาณที่เราคิดว่าในความเป็นมนุษย์คนหนึ่งเราควรจะทำอะไรในตอนเป็นเด็กผมเกิดมาชีวิตนี้มันเกิดมาทำไมผมชอบอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ พูดคำหนึ่งไอน์สไตน์ได้บอกว่ามันได้ฉลาดไปกว่าคนอื่นเลยมันเพียงแค่คิดเรื่องตรงนี้นานกว่าคนอื่น
และนั้นมันก็ทำให้ผมนั้นคิดเรื่องนี้ได้นานกว่าคนอื่นหัวใจของการมีลมหายใจจุดที่สนใจและมันคืออะไรสำหรับผมในการทำศิลปะมันไม่ได้ต่างไปจากการนั่งสมาธิก็อ่านหนังสือไปเรื่อยและได้มาเจอหนังสือของ หลวงพ่อชา เล่มหนึ่งหนังสือเล่มนี้เขาได้พูดถึงข้อกำจัดของความจริงที่เรานั้นไม่สามารถที่จะเข้าใจได้ถึงภาษาเพราะจุดนี้เองเรานั้นก็เริ่มเข้าใจเพราะมันมีองค์ความรู้ที่จะต้องปติบัติเพื่อที่จะให้เข้าใจก็เลยทดลองปัติบัติเองตั้งแต่ตอนนั้นและก้ได้ใช้มันในส่วนหนึ่งในการทำงาน ศิลปะ การสร้างความตระหนักรู้ให้ทุกคนรู้ว่าทุกคนมีคุณค่าเฉพาะเช่นเรามีตาหูคอจมูกปากเหมือนกัน
แต่เราก็ไม่เคยเหมือนกันเลยทั้งโลกเรามีลายนิ้วมือเหมือนกันแต่ลายนิ้วมือไม่เคยเหมือนกันเลยทั้งโลกเรามีดีเอ็นเอแต่ดีเอ็นเอมันไม่เคยเหมือนกันทั้งโลกเรามีความเหมือนแล้วก็มีความต่างในขณะเดียวกันงั้นเราเคราพกันในฐานะที่เราเป็นมนุษย์เหมือนกันแต่ในขณะเดี่ยวกันเรามีความคิดสภาพแวดล้อมประวัติศาสตร์ที่ต่างกัน
สิ่งที่ผมสนใจก็คือทำยังไงเพื่อให้ทุกคนนั้นได้ตระหนักรู้ในความต่างและความเหมือนที่มีอยู่ในตัวเราและในสังคมถ้าเราได้เริ่มเรียนรู้ที่จะเครพในความเป็นมนุษย์ในตัวเราเองก่อนเราก็เริ่มเรียนรู้แล้วว่าคนต่างเขาก็มีความต่างและก็มีความไม่เหมือนเราเราก็จะต้องเรียนรู้เครพในความที่เป็นเขาจุดง่ายๆมนุษย์เราไม่มีความเครพในความเป็นตัวเองก่อนเพราะว่าอะไรเพราะว่าเราพยายามที่จะให้เขาเป็นในแบบที่เราคิด